در گذشته های دورو تقریباّ پنجاه سال قبل وپیشتر،این طنابها و ریسمانهایی که امروز استفاده میکنیم ،مخصوصاّ طنابهای تهیه شده از رشته های پلاستیکی وجود نداشت وطنابهایی باهمت وهنر خودشون درست میکردند و مورد استفاده قرار میدادند.مردم برای تهیه طناب از روشهای زیر استفاده میکردند
1-"کبَلَ لافند"پوست شاخه های جوان درختی به نام "کِع" را میکندند و میگذاشتند تا خشک شود بعد می بردند در جوی آب می خواباندند تا پوست خشکیده نرم و قابل انعطاف شود آن وقت این پوستهای نازک را که طولشان به دومتر میرسید به هم میتاباندند و میرسیدند و طناب محکمی درست میکردند .متآسفانه درخت کع نسلش منقرض شده ویا در حال انقراض است
2- پوست شاخه های رسته از محل هرس شده درختی به نام"کوچی" میکندند و خشک میکردن وقتی پوست خشک و تیره میشد در نهر آبی میخوابوندن تا چند ساعتی بماند و کاملا نرم و منعطف شود بعد درشته های پوست که آن را"لو" میگفتند ،تاب داده به هم میپیچاندند و طناب طبیعی محکمی درست میکردند که به آن "خَرَه"میگفتند از خَرَه برای بستن گاوآهن یا همان خیش به پشت گاوهای نر و به منظور شخم زدن مزارع استفاده میکردند و به مرور و گذشت زمان لوها کارایی خودرا از دست میدادند .
3-"کنفَ لافند" شاخه های رسته و رسیده کنف را از ته میبریدند و پوستش را میکندند و خشک میکردند بعد با آب مرطوب کرده وبا تاباندن یا رشتن آن طناب محکمی درست میکردند که معمولا برای بستن سرگاوها و یا طناب دلوآب که از چاه با آن آب میکشیدند استفاده می شد.همچنِین می شد برای حمل بار و یا بستن دوقطعه شی به از این طناب استفاده کرد
4- طناب پشمی"پشمه لافند"، این طناب از پشم ریسیده و به هم تابیده بُز درست میشد که مثل بافتن موی سرزنان، از سه رشته باریک پشم تابیده و درست می شد.این طناب هم کاربردهای عمومی زیادی داشت قابل انعطاف ترونرم تر بود
5-" پریز"، از به هم تابیدن شاخه های شالی یا همون برنج درست می شد.برای این کار بند یک دسته شالی را باز میکردند و کمی آب روی آن می پاشیدند تا شاخه های یک متری شالی خیس و نرم شده برای تاب خوردن منعطف تر شود سپس با کف دو دست به هم می تابیدند .پَریز کار بردهای زیادی داشت و هم اینکه شالی(کلش) مورد نیاز معمولا فراوان و در دسترس بود و می شد در هرزمان از آن طناب یا پریز درست کرد .
نظرات شما عزیزان: